Achteraf niet komen huilen

Robrecht is er een tijdje uit geweest. Een kind, pampers, slapeloze nachten, een stukgelopen huwelijk. Vooral dat laatste heeft er in gehakt.

Maar eindelijk voelt hij weer hoop. Hij had het nooit gedacht, maar hij heeft er weer zin in. Kom maar op leven, met al je uitdagingen. Hij is er klaar voor. Er is goesting en veerkracht.

Hij mist nog wel wat zaken. Zo is hij niet gemaakt om alleen te zijn. Hij wil graag met iemand zijn gevoelens delen, iemands klankbord zijn.

Maar wanneer hij opnieuw de wereld in gaat, is die nogal veranderd, merkt hij. Zo blijken vrouwen tegenwoordig andere verwachtingen te hebben. Zijn oude trucjes worden niet altijd geaccepteerd. Robrecht zakt een paar keer pijnlijk door het ijs.

Hij besluit het nog één kans te geven. Nog één date. Die ging best oké. Nu zijn we twee weken verder. Maar het blijft stil aan de andere kant. Hij kan haar niet meer bereiken. De onzekerheid slaat toe. Plots ziet hij al zijn fouten glashelder.

Oh god!
Wat voor iemand is hij?
Was hij niet beter gewoon alleen thuis gebleven?
Vanavond komen we zonder meer het fijne te weten.

In de pers

• “Robrecht Vanden Thoren lanceert zichzelf met woorden en speelt vervolgens de sterren van de hemel…Hij trakteert op prachtige zinnen, leeft zich geweldig uit in het vertolken van alle types die zijn levenspad kruisen en zet zijn ervaring als acteur maximaal in om niet alleen met woorden maar ook met zijn lijf te vertellen.” – ****Knack Focus 
• “Nu de pandemie is gaan liggen, heeft hij nieuw werk: minder kwetsbaar, maar met een ijzersterke vertelkracht en ongelofelijk veel humor.” – ****Het Nieuwsblad