Dertig: met Fleur van Groningen
Aan de hand van vijf hypothetische vragen geven we je inkijk in het maakproces en wereldbeeld van een artiest die de komende maand op het podium van 30CC staat. Deze maand praten we met bestsellerauteur en schilder Fleur van Groningen. Haar zevende boek ligt net in de boekhandel, Mensenkennis, waarin ze een duik neemt in de menselijke psyche. Vrijdag 4 oktober gaat ze bij ons in gesprek met Annick Ruyts, tijdens ‘Een avond met Fleur van Groningen’.
"Ik moet constant maken. Als ik dat niet doe, word ik rusteloos."
30 uren in plaats van 24
“Sinds het moederschap kom ik altijd tijd te kort, ik zou dus heel blij zijn met wat meer uren in een dag. Dan zou ik iets meer aan mezelf toekomen, denk ik: meer tijd inplannen om te mediteren en om te schilderen. Om de dingen te doen die niet moéten om een huishouden draaiende te houden of een hypotheek af te lossen. Nu moet ik vaak de tijd verdelen tussen mijn werk en mijn kind, en het overschot is dan voor mezelf.”
“Begrijp me niet verkeerd, ik werk heel graag. Ik heb een creatieve geest en er komen constant nieuwe ideeën, die ik dan ook moet kunnen vorm geven. Ik moet constant maken. Dat stopt nooit. Als ik dat niet doe, dan word ik rusteloos”.
“Ik zou die extra uren ook met mijn kind doorbrengen. Ik zorg er sowieso voor dat we veel qualitytime hebben. Dat is vaak de natuur in, om samen te wandelen, dingen te ontdekken, verhalen te verzinnen. Voorlezen vinden we ook fantastisch. Dan doe ik allemaal stemmetjes na. (lacht) Daar geniet mijn zoontje enorm van. Ik zelf ook, het is zo fijn om te merken dat hij daar zo van geniet. En dat hij de wereld van de boeken ontdekt.”
30 dagen in complete stilte en eenzaamheid
“Soms fantaseer ik dat ik op een silent retreat ben in India. Ik kan goed alleen zijn, omdat ik houd van dat meditatieve. Van nature keer ik graag naar binnen: ik ben niet bang voor wat ik in mezelf aantref. Veel mensen zijn dat wel; veel mensen worden wat geleefd door de ratrace. Zo stapel je allemaal onverwerkte emoties op en als je tot stilte gedwongen wordt, dan kom je daar plots mee in aanraking en overdonderen die emoties je. Ik probeer dat te vermijden door steeds mijn hoofd op te ruimen. Voor mij is het een geschenk. Stilte. Maar stilte is voor mij ook een noodzaak. Ik ben hoogsensitief, ik moet er dus over waken dat ik niet overprikkeld word.”
30 minuten als iemand anders
Ik zou graag iemand zijn die heel ver afstaat van wie ik ben. Ik vind het heel belangrijk om te snappen wat er in andere mensen omgaat. Alleen weet ik niet of 30 minuten daarvoor wel genoeg zijn. En maar één persoon is misschien ook te weinig, ik zou er wel 30 willen. Een naam noemen vind ik moeilijk, het gaat me om het meemaken. Om echt empathie te voelen. Ik zou willen meemaken wat oorlog is, wat totaal verlies is, wat vluchten is. Als witte vrouw weet ik bijvoorbeeld niet wat racisme is. (denkt na) Ik weet niet wat het is om een man te zijn. Ik heb een vermoeden, ik leef namelijk met twee mannen samen.
(Lees verder onder de foto)
“Ik ben misschien in armoede opgegroeid, maar ik heb nooit de dreiging van bommen en granaten gekend.”
Zelf heb ik ook geen gemakkelijk leven achter de rug. Ik volg nog steeds therapie om het verleden te verwerken, maar ik wil me niet blindstaren op wat er allemaal is gebeurd. Oké, ik ben misschien in armoede opgegroeid, maar ik heb nooit de dreiging van bommen en granaten gekend. Het is belangrijk om ons in te leven in andere leefwerelden, om jezelf te kunnen relativeren en zelfs je pijn en angst te kunnen relativeren. Tegelijk moet je wel alles doorvoelen om het te kunnen verwerken, dus bagatelliseren is geen goed idee.
30 euro om iemand gelukkig te maken
Ik ben heel slecht met geld (lacht), ik heb dyscalculie dus ik kan dat allemaal niet zo goed inschatten. Als ik 30 euro zou krijgen, dan zou ik dat meteen aan mijn zoontje geven. Voor hem is dat echt een schat, op zijn minst 15 ijsjes. Misschien is het slimmer om het te beleggen in crypto, en met dat geld kan hij dan gaan studeren!
30 herkansingen in je leven
Hoe meer herkansingen, hoe meer twijfel, denk ik. Hoe strenger je voor jezelf kunt worden en hoe meer schaamte of spijt je kan voelen. Ik vind het eigenlijk fijn dat er zo weinig herkansingen zijn in het leven. Er zijn bepaalde zaken zo definitief dat je je niet kan blijven verliezen in wat als-scenario’s. Natuurlijk zijn er bepaalde zaken die ik misschien anders gedaan zou hebben. Ik vind het spijtig dat ik geen hoger diploma heb. Ik had mijn liefdesparcours misschien ook anders aangepakt. Ik ben mijn grote liefde op mijn 32e tegengekomen, daarvoor had ik misschien niet genoeg respect voor mezelf in relaties. Misschien heb ik spijt dat ik tien jaar geleefd heb voor deadlines, wat mijn werk betreft, en te weinig tijd overhield voor mijn eigen leven. Al bij al heb ik, denk ik, wel vrede met hoe het tot nu toe gelopen is.
“Misschien zijn dat herkansingen, dat we ondanks alles toch blijven doorgaan.”
Zelfvergeving is heel belangrijk en dat wordt moeilijker als er veel herkansingen zijn. Dan kan je opnieuw een keuze maken, maar ook elke keer weer opnieuw falen. Het omarmen van het falen en dan toch weer verdergaan, rechtstaan en doorgaan, dat is belangrijker dan herkansingen. Misschien zijn dat herkansingen, dat we ondanks alles toch blijven doorgaan.
Ik krijg soms de vraag of ik een boek wil heruitgeven en er nieuwe inzichten in wil verwerken. Dat doe ik niet, omdat dat boek een baby is van toen. Er komen nieuwe baby's, maar ik ga mijn kinderen niet herwerken. Ik laat ze zoals ze zijn geweest.
Fleur van Groningen is vrijdag 4 oktober te gast bij 30CC. Ze gaat in gesprek met Annick Ruyts over haar nieuwste boek, Mensenkennis, en duiken samen diep de menselijke psyche in. Wie ben ik? Wie is de ander? En hoe verhouden we ons tot elkaar? Stash is muzikale gast. Alle info en tickets vind je op www.30cc.be/mensenkennis.